Een onbekende naam voor velen waarschijnlijk, maar @Juka’s is de opvolger van het ten grave gedragen Beau de L’Air. Uitbater Jürgen startte een nieuwe zaak uit de assen van de vorige kroeg , sloeg niet onmiddellijk dezelfde bluesweg in maar weet alle genres te combineren tot een aangenaam geheel. In het eerste november weekend zowaar twee dagen gigs , met als opmerkelijke naam BJ Scott op zaterdag. Nou, daar moesten we dus naartoe.

Er werd eerst een opwarmertje voorzien met als naam Rain Dogs. Deze werden in 2001 uit de grond gestampt door zanger-gitarist Kim Van Wyenbergh. Na tal van bezettingen zetten Kim zijn weg alleen verder en geloof het of niet, enkele dagen voor dit Hamse optreden kwam hij Thierry Volders tegen. Die werd dan meteen de tweede gitarist en werden ze, na slechts 2 repetities, voor de leeuwen gegooid in Hamme. Dit accoestisch Belgisch duo brengt easy listening muziek dat mij wat deed denken aan de ballads van Bob Dylan of James Taylor. Kim heeft een goede stem en muzikaal zit wel alles snor met nummers als “Drive My Life Away’of ‘ New York City Nights’. Maar het geheel ging snel zijn doel voorbij. Ook was er het storend geroezemoes dat bijna de muziek oversteeg .De Dogs zouden, mijns inziens moeten grollen en blaffen, voor mij zijn ze een ietsje te braaf, iets te gepolijst en voor mag het wel wat rauwer zijn.

Na een korte pauze , maakte iedereen zich op voor BJ Scott.

Beverly Jo Scott alias "the Alabama Bluesabelle" is al lang geen onbekende meer. Geboren in Mobil, Alabama in de “deep South” van de USA, komt zij algauw in contact met gospel, folk, country en blues muziek. Via Chicago, Milwaukee, New Orleans en California belandt zij uiteindelijk in België. Hier komt zij in contact met de lokale muziekscene (Roland, Arno...) en landgenoten die de “american way” niet meer zagen zitten (Elliott Murphy, Derroll Adams, Tucker Zimmerman...). Via optredens in kleine clubs, restaurants, de straathoeken gaat het begin jaren 90 plots heel snel. Met ‘Honney and Hurricanes’ (1991), ‘Mudcakes’ (1994), ‘The Wailing Trail’ (1998) en ‘Amnesty for Eve ‘(1998) geeft zij de wereld haar visitekaartje van “heel grote bluesmadame”. In 2000 volgt ‘Selective Passion’, ‘Divine Rebel’ in 2003 & ‘Cut and Run’ in 2005.  In 2005 is er dan “Planet Janet” een reeks ‘tribute to Janis Joplin’ concerten. De Vlaamse pers is enthousiast en omschrijft haar performance als: “het dichtste bij Janis Joplin dat een hedendaagse zangeres kan komen…”.
Wat met een full electric band niet kan, doet  BJ  nu akoestisch. Terug naar haar roots: muziek uit het diepe zuiden gemixt met eigen songs.

De toon werd onmiddellijk gezet, we zouden een zeer ingetogen optreden voorgeschoteld krijgen het publiek werd er zowaar eindelijk stil van. Eerlijk gezegd kregen we wel kwaliteit voorgeschoteld. BJ heeft een zeer aantrekkelijke stem en haar gitaarspel is zeker niet te onderschatten en we mochten genieten van ‘O Desire’, ‘Believe’ , ‘Better’ en ‘After Midnight’. Compleet solo zou ze toch niet gaan want enkele bevriende muzikanten, waaronder ook Pascale Michiels (Blue Angels) bestegen het podium om enkele nummers mee te spelen. Sommige songs wisten mij te beroeren zoals het wondermooie ‘Tennessee Tears’ over het rijden in de zuiderse regen of ‘Light That Torch’; Elke nummer heeft zo zijn eigen verhaal en dat wil BJ wel met ons delen in haar bindteksten. Verder bleven mij nog bij ‘Whiskey Song’, ‘Past Life’ en een moddervette versie van ‘Down In Mississippi’.

Ondertussen waren we al aan het einde van deze leuke avond en nam de dame afscheid met Johnny Cash’ ‘Folsom Prison Blues’. Daverend applaus en iedereen content naar huis.

Het was inderdaad een leuke avond. Grote dame, maar laat mij voor alle eerlijkheid wel zeggen dat ik wel al betere dingen gezien en gehoord heb. Het klonk als een klok maar ik ontbrak het “waw” gevoel. Pluim voor de Jûrgen, en er staan nog leuke zaken op het programma zoals Brendan Crocker en begin 2010 Axl Peelman.
We’ll be there.

Marcel